Kadir BÜYÜKKAYA

Kadir BÜYÜKKAYA

[email protected]

UZAK DİYARLARI YURT EYLEDİK-23.BÖLÜM

08 Eylül 2018 - 14:38

UZAK DİYARLARI YURT EYLEDİK


23. BÖLÜM


 


Beklenen o gün nihayetinde geldi. Apoların havaalanına inecekleri gün önemli bir işim olduğundan Den Haag şehrine gitmem gerekiyordu. Bu yüzden çok istediğim halde Apoları karşılamaya gidemeyecektim. Oysa onları havaalanı kapısında karşılayamayı, onlarla kucaklaşıp özlem gidermeyi ne kadar çok istiyordum! Fakat yapabileceğim fazla bir şey yoktu. O gün mutlaka Den Haag’da olmam gerekiyordu.


 


Apoların havaalanına ineceği saati günler öncesinden dakikası dakikasına aklımın bir köşesine kaydetmiştim. Bedenen Den Haag’da, Karakoçanlı İsmet Yıldırım abimizin evinde olsam da aklım Amsterdam Schiphol Havaalanı’ndaydı.


 


Uçağın iniş saati yaklaştıkça heyecanım artıyordu. Bilmeyenler memleketten Apo değil, uzun zamandır göremediğim, burnumda tüten annem Xezal geliyor sanırdı. İniş saati gelip çattığında benim için çok özel olan bu iki insanın yanında olamadığım için kendime çok kızgındım. Üzüntümün haddi hesabı yoktu. Durmadan saatime bakıyordum. Çevremdeki arkadaşlara, “Apoların uçağı şu an inmiş olmalı” dediğimde birkaçı ağızbirliği etmişçesine “He he indi indi, haydi gözün aydın” diyerek gülmüştü.


 


Aradan birkaç saat geçince Apoların eve döndüğüne kanaat getirerek evi aradım. İlkinde telefonu açan olmadı. İkincisinde Apo çıktı telefona. Apo’nun sesini duyunca dünya kadar sevindim. Apo’nun  “Sevgili Kadir, evde kalıp bize yemek hazırlayacağına gezmelere çıkmışsın” dediğinde “Vallahi çok haklısın Apo can,  aynen öyle oldu, kusuruma bakmayın” dedim. Kısa bir sohbetten sonra telefonu kapattım.


 


O gece Den Haag’da kaldım. Ertesi gün işlerimi halledip trenle Amsterdam’a döndüm. Bir saat kadar süren yolculuk sırasında Apo’yu ve eşi Şükran’ı düşündüm durdum. Bir iki saat sonra sabırsızlıkla beklediğim o karşılaşma anını düşündükçe içim içime sığmıyordu. Onların Siverek’e gittiğinden, bizimkilerle görüştüğünden haberim vardı. Apo’nun Siverek’ten bana ulaştıracağı havadisleri, getireceği mektup, fotograf ve kasetleri çok merak ediyordum. Annem, Apoların kendilerine misafir olmalarına kim bilir ne kadar sevinip ne kadar memnun kalmıştı! O anki sevincini, mutluluğunu Apolarla gönderdiği kasetlere ve fotoğraflara kim bilir nasıl yansıtmıştı! Annemin o sevinçli halini gözlerimin önüne getirerek, mutlu oluyordum.


 


Apo’nun bana getireceği ve büyük bir merakla beklediğim haberlerden birisi de Necmettin abinin durumuyla ilgiliydi. Bu konudaki haberleri diğerlerinden çok daha fazla merak ediyordum. Bunların dışında tabii bir de Apo’nın değerli eşi Şükran’ı merak ediyordum. Nasıl birisiydi, kendisine ısınabilecek miydim, birbirimizle anlaşabilecek miydik? Bütün bu soruların yanıtını almak için bir an evvel eve ulaşmak istiyordum.


 


Apo’nun daha önce bana anlattıklarından Şükran’la ilgili kafamda ortalama bir profil oluşmuştu ama yine de onu tanımıyordum. Onun şehir ortamından; temeli zayıf, içi boş, yoz kültür ortamından uzak, kendi köyünde, öz kültürel değerleriyle yetişmiş olması beni onun hakkında iyimser düşüncelere sevk ediyordu. Doğal kültür normlarıyla şekillenmiş Şükran gibi bir kadınla kaynaşmanın zor olmayacağını düşünüyordum. Yanılıp yanılmadığımı birazdan anlayacaktım. Kendilerini “köyden indim şehre” havasına kaptıran temeli zayıf kadınlarda sık görülen aşırı komplekslerin ne kadar tehlikeli olduğunu az çok biliyordum. Bu nedenle Şükran hakkında kesin bir yargıya varmak için daha çok erkendi. Yaşayarak tanıyacaktım onu!


 


Apo bir ara, “Şükran Kürtçe dışında bir dil bilmiyor” dediğinde sevinmiştim. Onun bu sözünü hatırlayınca  “Şükran sayesinde Kürtçemi ilerletebilirim” düşüncesi kafamda yeniden belirdi. Böyle düşünmemin bana göre haklı nedenleri vardı. Anadilim Zazaca’ydı. Kürtçeyi belli bir yaştan sonra öğrenmiştim. Bu nedenle günlük yaşamda kullandığım Kürtçem pek iyi değildi. Kürtçeye hâkim olan birisi beni dinlediğinde Kürtçeyi sonradan öğrendiğimi rahatlıkla anlardı.


 


İşte bu konudaki eksikliğimi gidermek için Şükran’ı kendim için önemli bir şans olarak görüyordum. Gerçi çevremde Kürtçeye hâkim birçok yaşlı kadın vardı ve onlardan zaman zaman yararlanmaya çalışıyordum. Fakat bu kadınların çoğu köylü kökenli olsalar da daha sonra şehre göçtüklerinden Kürtçeleri önemli oranda bozulmuştu. Oysa Şükran böyle değildi. Onun doğup büyüdüğü köyde herkes sadece Kürtçe konuştuğu için Kürtçesi bozulmadan, temiz kalmıştı.


 


Amsterdam tren istasyonunda inip on iki numaralı tramvaya binerek evin yolunu tutum. Eve yaklaştıkça içimdeki heyecan büyüyordu. Evin az ilerisinde bulunan tramvay durağından eve kadar olan mesafe bana hiç bitmeyecekmiş gibi geldi. Evin sokak kapısına vardığımda heyecanım son kertesine ulaşmıştı. Zile bastığımda elimin titrediğini fark ettim ve bir tuhaf oldum. O sıralarda apartmanlarda, özellikle de biraz eski olan yapılarda otomatik kapı açma düzeneği yoktu. Kapıyı açmak için kapının mandalına bir ip bağlanır ve ipin iğer ucu merdiven boyunca üst katlara kadar ulaştırılırdı. Kapıyı açmak isteyenler ipi çekerek meseleyi çözerdi. Apo’yla kaldığımız evde de böyle bir sistem vardı. Zile basmamın üzerinden çok geçmeden birisi yukarıdan ipe asılarak kapıyı açtı. Kapı açılır açılmaz hızlı adımlarla ve büyük bir sabırsızlıkla merdivenlere yöneldim. Yetmişe yakın basamaktan oluşan dik merdivenleri bir solukta çıktım.  Merdivenlerden yukarı çıkarken, Siverek’te özellikle bayram sabahlarında müezzin Hacı Bekir dayının izniyle çıktığım minarenin dik merdivenlerini hatırlayarak, çocukluğuma gittim geldim. Yukarıya ulaşmama az kalmıştı. Önümdeki virajı da geçince kapıda olacaktım. Bu köşeyi dönmek bile bana bir ömür kadar uzun geldi.


 


 


Devam edecek...


 


 


 


Kadir Büyükkaya / Hollanda


[email protected]

Bu yazı 2413 defa okunmuştur.

FACEBOOK YORUMLAR

YORUMLAR

  • 0 Yorum