ÜNLÜ YAZAR VE ÇİZER KEMAL SİYAHHAN SİVEREKGENCLİK AİLESİNE KATILDI

resimli öyküler çizdi.

 Mizah dergisi meraklıları 1992’de yayımlanmaya başlanan ve ömrü iki sene süren Deli Dergisi’ni iyi hatırlayacaklardır. Erdal Atabek, Hulki Aktunç ve Küçük İskender ile birlikte bu dergide, Metin Üstündağ, Can Barslan, Gani Müjde gibi Gırgır ekolünden gelen isimler bir arada, birçok karikatüristle birlikte yer alıyordu. Yeni yetme çizerlerinden biri olduğum dergiye her pazartesi, takım elbise ve kravatıyla sarışın bir adam gelir, yüzünden hiç eksik etmediği gülümsemesiyle bir köşe bulup oturur ve yazı işleri müdürümüzün çizimleriyle ilgileneceği ana kadar hepimizi mahçup bir ifadeyle seyrederdi. Editörlerin kayda değer bulmayarak önceleri pek ilgilenmediği bu sıradışı çizerin işleri, bir müddet sonra yeni ve değişik diye dergide yayımlandı. Konuşma balonları zayıfmış gibi dursa da benzerlerine daha önce rastlamadığımız bir anlatım tarzı deniyordu. Türkiye’deki meseleleri soyutlama biçimi hepimizden farklıydı. Anlaşılamamanın övünç değil şikayet sayıldığı bir dönemde o, ısrarla kendine ait bir dünya ve o dünyaya ait bir dil yaratmaya çalışıyordu. Sıradışı bir çizgi dili oluşturma gayretindeki bu adam birçoğumuzun içine sinmiş gerçekçi kaygılardan tamamen uzaktaydı ve Latin Amerikalı çizgi romancıların stilini andıran atmosferler yaratıyordu. Türkiye’den hikayeleri bu atmosferlerde anlatmayı deniyordu. Adının Kemal Siyahhan olduğunu öğrendiğimiz bu ilginç adam, editörler tarafından bir sonraki sayı için sabahlamak üzere dergiye çağrıldığında, nazik bir şekilde bu daveti reddetti ve hepimizi bir kez daha şaşırttı. Çünkü kendisinin, sabahları erkenden açmak zorunda bir perdeci dükkânı vardı ve ticaret yaşamı, zamanını mizah dergisi temposuna ayarlamaya müsait değildi. Bu çağrıyla birlikte o da artık işin daha ciddi bir boyut aldığını anladı ve yavaş yavaş ayağını dergiden kesti.
     Zaman onun tercihini haklı çıkarırcasına davranmış, Deli Dergisi mali sıkıntılar yüzünden kapanmıştı. Kadro dağıldı. Bir grup çizerle LeMan’da devam etmeye başladık maceramıza. Aradan epeyce bir zaman geçmişti. LeMan’daki rutin sabahlamalardan birinde telefon çaldı. Arayan Kemal Siyahhan’dı. "Hâlâ çiziyorum" diyordu: "Hayat devam ettikçe de çizeceğim."
     80’li yılların başında Yeşilköy 50. Yıl Lisesi’nde Levent Tarhan, Kemal Gökhan Gürses ve Ramize Erer ile aynı dönemde okumuş. Çizgiyle macerası büyük bir gizlilik içinde sürmüş.
     Kemal Siyyahhan’ı ve çizimlerini toparlayıp Zeytinburnu’ndan Beyoğlu’na, dergi binasına geldik. Devreye giren Metin Üstündağ. Önce ona Öküz’ün arka kapağında yer verildi ve bu mahçup çizer, Öküz kapanana değin bu safyada çizdi. Sonra yine Metin Üstündağ’ın editörlüğünde Kemal Siyahhan’ın çizgilerinden bir seçki hazırlandı ve Sel Yayıncılık bunu kuşe kağıda basılı bir albüm olarak "Öylesine Yaşandı" adıyla yayımladı. Albümünün arka kapağına, son niyetine şunları yazmış Siyyahhan: "Yaşamlar, bir değirmenin öğütüsünde kaybolup gidiyor. Farklı bakış ve akışlarla, yarınlara sadece hayal taşınıyor. Birilerinin üzüntüleri birilerinin sevinci olurken, şu gerçek unutuluyor. Ya sonra? Hikâyelerde sonraları aradım."
     Evet... Ya sonra? Sonra bir sokak köpeğinin cesedini taşıyan çöp kamyonundan yayılan garip enerjinin çevreye ettiklerini görüyoruz albümde. Sonra gezegenimizin nasıl etme - bulma dünyası haline geldiğini... Sonra bir kedi araya giriyor ve patisini sahibinin başına dayayıp anlatıyor Siyahhan’ın bir başka hikâyesini... Ve sonra hayat devam ediyor. Perdeci genç adam geceyi, o sessiz zamanı bekliyor. "Çünkü" diyor, "Biz perdeciler, günden kalan hayalleri gece yansıtan birer perde olarak yaşama devam ediyoruz."

ENDER ÖZKAHRAMAN
MİLLİYET.COM.TR