YA BİZ ?

                                          Kendine olan güvenini kazanmış bir topluma o kadar ihtiyacımız var ki. Her türlü zihinsel ve sosyal sorunun rağmına, elinde kendisini hiçbir ahmak’ın yol göstericiliğine muhtaç etmeyecek kılavuzun ( kuran)ın varlığına rağmen, bir türlü ne yapacağını bilemeyen bireylere, öbeklere, oluşumlara ve toplumlara dönüştük.
Seküler fikriyatın egemen olduğu şu kara parçasında, en ufak rüzgârdan bile savrulmalar yaşıyoruz. Kişisel çıkarların her türlü davanın önüne geçtiği, sorumluluk bilinci dediğimiz şeyin bizden neleri alıp götüreceği kısmını dikkate alarak, yaradılış pozisyonumuzun hilafına durmak artık bize acı vermiyor.
Bozulmuş, parçalanmış ve kendisinin aleyhine olmuş bu sosyal yapıda, nerede duracağımıza bizler değil bizzat sistemin ve sistemden kaynaklı dayatılmış şartlar karar veriyor. Bu şartların meşalesinde ilerleyip duruyoruz. Entelektüellerimizin, aydınlarımızın, öğretmenlerimizin,  gençlerimizin, idarecilerin ve toplumumuzun derdi hiç birbirine benzemiyor. Herkesin elinde bir muhalefet bayrağı, kendisince ciddi mazeretleri ve dilinde bir isyan sloganı var. Kimi sevdiğimiz ve kimden buğzettiğimiz belli değil.
Birbirimizin güzelliklerini görmekten çok eksiklerimizin detaylarında boğulup kaldık. Birbirimizi ezerek ve birbirimize küfrederek yükselmeyi başarı saydık. Bir yazarın yazısındaki imla hataları yüzünden onun kalbini kırmayı, bilgeliğimizin bir gereği sayarken, hiçbir şey yapamama hatta hiç olma gibi bir duruma düştüğümüzü unuttuk.
Ticarette yükselmenin yolunun, en helalden değil en çok kazanmaktan geçtiği fikri, bize daha cazip gelmeye başladı. Bir nesil inşaa etme gibi bir kaygımız yok. Doğru olanların da olumsuz etkilendiği bir pazardayız. Artık hiçbir şeyimiz güzel kokmuyor.
Kazandıklarımız kaybettiklerimizin garantisine dönüştü adeta. Kuran’da, kişi yarın için ne gönderdiğine bir baksın:  denilmekte.  Yarınlarımız dünyanın yarınları olmanın ötesine bir türlü geçemedi.  Ahiretimizi dünyamızın yarınlarına feda ediyoruz. İyi olmayı, dürüst olmayı ve adil olmayı hep karşımızdakilerden bekledik.
 ( devam edecek)